Jedną z pożądanych cech farb do drewna czy metalu, zwłaszcza w warunkach, gdzie istnieje zwiększone ryzyko pożaru, jest trudnopalność. Potwierdzający ją atest przyznawany jest w oparciu o niemieckie normy.
Fot. Joergelman / pixabay.com
Reakcje na ogień w przypadku materiałów budowlanych, w tym farb, określają normy DIN 4102 oraz PN-EN 13501-1. Pierwsza z nich, która funkcjonuje częściej, wyróżnia trzy klasy palności: B1, B2 i B3. Klasa B3 oznacza materiały najbardziej łatwopalne, klasa B2 – normalnie palne, natomiast B1 to produkty trudnopalne. Jeśli więc producent podaje, że wyrób posiada oznaczenie B1 zgodnie z normą DIN 4102, znaczy to, że mamy do czynienia z produktem bezpiecznym – trudno zapalnym.
Inną klasyfikację podaje norma PN-EN 13501-1. Dzieli ona materiały na siedem klas palności: A1, A2, B, C, D, E i F. Produkty najbardziej łatwopalne oznaczone są literą F. Na drugim końcu skali, z oznaczeniem A1 i A2, znajdują się natomiast wyroby całkowicie niepalne, a więc najbezpieczniejsze. Klasy B i C to materiały trudnozapalne (grupy te odpowiadają więc oznaczeniu B1 w normie DIN 4102), natomiast D i E – normalnie zapalne.
Atesty potwierdzające trudnopalność i niepalność wydawane są na podstawie norm przez certyfikowane ośrodki badawcze. Sięgając po farbę lub lakier z podobnym certyfikatem klient może być pewny, że to bezpieczny produkt, minimalizujący zagrożenie w przypadku pożaru.
