Poszczególne pigmenty charakteryzują się różnymi właściwościami, które decydują o tym, czy nadają się one jako dodatek do farb określonego zastosowania czy nie. Najważniejsze z nich to stabilność, przezroczystość oraz intensywność uzyskanego koloru.
Fot. renovatura / Foter.com / CC BY-SA
Jakościowe parametry pigmentów, takie jak stabilność, intensywność koloru czy przezroczystość, zależą w dużej mierze od ich struktury molekularnej i krystalicznej oraz od rozmiaru ich cząsteczek.
Odporność na światło jest oczywiście jedną z najważniejszych cech pigmentów – jeśli nie jest ona wystarczająca, kolor pod wpływem światła szybko blednie. Ma to szczególne znaczenie w przypadku farb architektonicznych, przede wszystkim elewacyjnych, narażonych na silne nasłonecznienie, ale także tych do stosowania wewnątrz. Odpowiednią światłotrwałość można zapewnić, stosując pigmenty o odpowiednio dużych cząsteczkach, takie bowiem są najmniej podatne na blaknięcie.
Od rozmiarów cząsteczki zależy też przezroczystość pigmentów – im mniejsza, tj. bardziej zbliżona do długości fali światła widzialnego, tym bardziej przezroczysty jest materiał. W tym wypadku znaczenie ma jednak także kształt molekuł. Rozwinięta, nieregularna powierzchnia rozprasza światło we wszystkich kierunkach, co skutkuje mniejszą przezroczystością. Dlatego też tlenki żelaza w kształcie igieł charakteryzują się wysoką przezroczystością, mimo że chemicznie są identyczne z nieprzezroczystymi tlenkami żelaza o cząsteczkach przypominających płatki śniegu.
Informacji na temat intensywności koloru dostarcza widmo danego pigmentu. Jeśli pik absorbancji jest ostry i wąski, możemy liczyć na czystą, jasną i intensywną barwę. Jeżeli natomiast pik rozlewa się na szerszym zakresie długości fal, to kolor będzie mieszanką różnych odcieni i będzie sprawiał wrażenie rozmytego.
Źródło: Coatings Tech
