Farba fotokatalityczna w starciu z pogodą

Naukowcy z Czech postanowili zbadać właściwości fasadowych farb fotokatalitycznych z TiO2 oraz ZnO. Sprawdzili oni jak na zdolności fotokatalityczne tych farb wpływają warunki atmosferyczne.

Fot. bradimarte (sxc.hu)

Farba fotokatalityczna to rewolucja w branży budowlanej. Stanowi miłe dla oka połączenie farby dekoracyjnej, powłoki antymikrobowej i antygraffiti oraz filtra powietrza. Ma zdolność samooczyszczania, ponieważ rozkłada natychmiast każde zanieczyszczenie pojawiające się na powierzchni. W ten sam sposób usuwa też z atmosfery szkodliwe lotne związki.

Aby na powłoce mogła zajść odpowiednia reakcja chemiczna, potrzebny jest katalizator, którego rolę pełnią najczęściej dwutlenek tytanu TiO2 lub tlenek cynku ZnO. Badacze z Instytutu Technologii Chemicznej w Pradze postanowili porównać właściwości farb fotokatalitycznych zawierających te dwa katalizatory. Próbki umieścili w komorze do przyspieszonych badań starzeniowych QUV, która imitowała warunki atmosferyczne.

Już na wstępie zaobserwowano dużo wyższą fotoaktywność farb z ZnO. W trakcie procesu starzenia sytuacja uległa jednak zmianie. Pod wpływem warunków atmosferycznych farba z TiO2 zwiększa swoją fotoaktywność, ponieważ matryca polimerowa ulega rozkładowi i cząsteczki katalizatora są lepiej wyeksponowane. Za to w przypadku farb z ZnO fotoaktywność spadła. Naukowcy tłumaczą to postępującą fotokorozją cząsteczek ZnO w trakcie procesów starzeniowych.

Wniosek? ZnO ze względu na wyższą (w porównaniu z TiO2) fotoaktywność może się wydawać lepszym wyborem jako katalizator, nie sprawdza się jednak na dłuższą metę.

Wyniki eksperymentu opublikowano w czasopiśmie Chemical Engineering Journal.

Źródło: european-coatings.com

Czytaj również

Oceń artykuł:

100%

Ocen: 2

Napisz do redakcji

Podziel się

Komentarze (1)

1. Problem w tym, że do dolnych warstw atmosfery dociera ~5% promieniowania UV emitowanego przez Słońce, a i to jest pochłaniane przez parę wodną, chmury lub absorbowane przez dwutlenek węgla. W rezultacie dociera tak znikoma ilość, że do pominięcia.

2. Stosowanie do badań urządzeń emitujących UV (QUV, Xenotest, Solarbox) nie ma żadnego uzasadnienia, gdyż nie odwzorowują w żadnym stopniu warunków na jakie wystawiona jest powłoka malarska (promieniowanie UV). Badając powłoki w tych urządzeniach uzyskuje się zupełnie odmienne wyniki niż po badaniach w warunkach naturalnej ekspozycji.

3. W Spektrochemie opracowano i stosuje się metodykę pozwalającą na rzetelne określenie odporności na działanie światła (i działania fotokatalitycznego) dzięki wykorzystaniu lampy, która emituje światło takie jak dociera do powierzchni Ziemi, lecz kilkaset razy silniejsze.

4. Wykonane przez Spektrochem badania udowodniły brak przydatności takich komór jak wyżej, a zasadność stosowania naświetlania połączonego z cyklicznym działaniem temperatury, lecz źródłem światła jest opisywana wyżej lampa emitująca światło docierające do Ziemi.

5. Więcej informacji, patrz Materiały V Seminarium Spektrochemu z cyklu „Panta rhei”, Czeladź, 7.11.2013 r. Informacje dodatkowe spektrochem@poczta.onet.pl

Artur Pałasz, Spektrochem, Tarnobrzeg
18 kwiecień 2014 at 17:29
Odpowiedz