Choć o malowaniu proszkowym głośno zrobiło się w ciągu ostatnich kilkunastu lat, nie jest to technologia, która pojawiła się nagle i od razu stała się objawieniem. Jej historia obejmuje kilka dekad, w trakcie których cały proces bardzo się zmienił i rozwinął.
Fot. Hardcoreraveman / Wikimedia Commons
Początki farb proszkowych sięgają późnych lat 40. Technologia ta, w ówczesnej postaci, nie nadawała się do stosowania na skalę masową – proszki nanosiło się poprzez natryskiwanie płomieniowe, tylko na podłoża metaliczne.
Przełomem okazał się pomysł niemieckiego uczonego Erwina Gemmera, który opracował technologię złoża fluidalnego do nanoszenia żywic termoplastycznych na metal. Polegała ona na tym, że części, które miały zostać pokryte farbą, były najpierw podgrzewane, a następnie zanurzano je w zbiorniku z jednorodnym proszkiem tworzywa sztucznego utrzymywanym w stanie zawieszenia dzięki strumieniowi powietrza poruszającego się z dołu na górę. Była to metoda dużo szybsza, efektywniejsza i bezpieczniejsza niż natryskiwanie płomieniowe.
Złoże fluidalne było bardzo popularne w latach 1958-1965, ale naukowcy i technolodzy stale pracowali nad nowymi technikami spełniającymi rosnące oczekiwania. W latach 60. Pieter de Lange został ojcem termoutwardzalnych farb proszkowych, kiedy w poszukiwaniu receptur na przyjazne środowisku farby przemysłowe zaproponował zastąpienie rozpuszczalnika powietrzem i mieszanie składników na gorąco.
Malowanie proszkowe elektrostatyczne jest stosowane w Stanach Zjednoczonych i Europie od połowy lat 60. Dziś technika ta cieszy się bardzo dużą popularnością. Technologia malowania proszkowego jest jednak wciąż rozwijana, a farby proszkowe są stosowane coraz częściej ze względu na swoją efektywność oraz doskonałą jakość wykończenia.
Źródło: powdercoatchicago.com
